Այսպես ապրում ենք
Ինչպե՞ս ենք մենք կարողանում ապրել իրարից այսքան տարբեր մարդկանց կողքին…համակերպվո՞ւմ ենք, սովորո՞ւմ: Ասում են` մարդը ամեն ինչի հետ էլ համակերպվում է, և՛ կյանքի ռիթմի, և՛ կյանքի ամեն տեսակ պայմանների,՛ և ամեն տեսակ մարդկանց հետ: Մենք հարմարվում ենք ամեն տեսակ հանգամանքերի հետ, հանդուրժում ենք մարդկանց, ովքեր մեզ հաճելի չեն, հաճախ ստիպված ենք դա անել, որովհետև մարդ արարածը իր ողջ էությամբ վախենում է մենակությունից, նրան շփում է պետք կամ էլ պարզապես ինչ-որ մեկին «հարկավոր» լինելու զգացողություն: Մենակության վախը մեզ մոտ շփվելու պահանջ է ծնում, այո, ոչ թե սիրո պահանջ, այլ պարզ ու հասարակ հարաբերությունների պահանջ: Կարևոր չէ, թե ինչպիսին կլինեն դրանք, կարևորը, որ լինեն:
Տուն, ընտանիք, ընկերներ, ՍԵՐ…վազքի այս ռիթմով տարվելով մենք շատ հաճախ մեր կյանքից ջնջում ենք այս հասկացությունները` մտածելով, որ դրանք միշտ էլ կլինեն, հեշտ ձեռք կբերվեն երբ ցանկանանք…Մենք ուզում ենք որքան հնարավոր է արագ ու հեռու փախչել մենակությունից, բայց դրանով իսկ ավելի ենք մոտենում նրան: Մենակությունից փախչելով հենց մենակությանն ենք բախվում, իսկ մենակության դեմ անզոր են և՛ մեր դիմակները, և՛ մեր խաղի վարպետությունը… Ինչքան էլ վախենանք մենակությունից, միևնույն է, ինչպես ամեն ինչի, այնպես էլ դրա հետ ենք ՀԱՄԱԿԵՐՊՎՈՒՄ…
Սա՞ է մեր ընտրությունը: Սա՞ ենք մենք ԿՅԱՆՔ կոչում:
Թույլ տվե՛ք ձեզ հավատալ մարդկանց, հավատալ, որ յուրաքանչյուրս այս կյանքում ունի ՄԵԿԸ, ով մեր ամեն ինչն է, ով կազատի մեզ մենակության ճիրաններից, ով կլինի մեր օդը, կյանքը, ամբողջ աշխարհը: Թույլ տվե՛ք ձեզ հավատալ, որ կա մարդ, ում առաջ դուք կկանգնեք առանց դիմակի, կշնչեք լիաթոք ու ամբողջ հոգով: Եվ այդ ժամանակ դուք աշխարհին այլ աչքերով կնայեք, կտեսնեք իսկական կյանքը, կյանքի գույները…այդ ժամանակ ինքներդ կդադարեք վազել և կերազեք կյանքի րոպեների կանգ առնելու մասին….
Комментариев нет:
Отправить комментарий